Vorige keer vertelde ik jullie over onze hobbelige rit. Nou, inmiddels zitten we op de snelweg. Gelukkig zitten daar geen hobbels in, maar we moeten wel doorrijden. Afgelopen week hadden we gesprek op school. Ik vertel jullie graag wat hier uitgekomen is.

Aanvraag

Nadat we eerst met de teamleider van de onderbouw samen een aanvraag hadden gedaan, met het verzoek aan de boven schoolse ondersteuning om mee te kijken, hebben we een periode moeten wachten. We hadden ons eerste gesprek in november en alles werd besproken. Vervolgens kwamen we weer bij elkaar om de aanvraag door te spreken. Al snel voelde ik me veilig bij de teamleider. Ze schreef een verslag voor ons uit, waar mij de tranen van in de ogen sprongen. Wat kent ze mijn dochter goed en wat heeft ze het goed verwoord. Het is niet gemakkelijk om deze keuze te moeten maken. Je wilt uiteraard wat het beste is voor haar, maar loslaten is ook erg moeilijk.

Wachten

Nadat het verslag weg was, hebben we een periode moeten wachten tot de observatie plaatsvond. Tijdens de observatie had ze een minder goede dag. Ergens wel fijn, zodat ze met observeren ook goed konden zien wat er dan werkelijk te zien is.

Gesprek

Afgelopen week was het gesprek. Ik merkte aan mezelf wel dat ik ertegenaan begon te hikken. Tijdens het gesprek komt pas naar buiten wat het worden gaat. We wisten wel dat het een duidelijk verhaal was, maar het kan dan nog wel de andere kant op gaan. Tijdens het gesprek werd gelukkig precies besproken wat wij ook aangegeven hadden. Dit kwam ook bij de observatie naar voren. Ik moet zeggen dat ondanks dat ik het allemaal wist, het toch heel confronterend is om het van een ander te horen.

Emoties

Het was ook wel heel emotioneel. En als je dan te horen krijgt dat ze een toelaatbaarheidsverklaring afgeven, dan komt dat ergens toch wel als een klap. Je wilt het graag, dat zeker. We willen wat voor haar het beste is en dat is de keuze om naar het speciaal onderwijs te gaan. Maar het maakt me wel verdrietig en boos. Je weet wat de maatschappij van haar verwacht en je weet dat ze naar een bepaald verwachtingspatroon moet.

Snelweg

Ik merk dat ik in een achtbaan van emoties zit. En het moeilijke is dat ik het haar nog niet kan vertellen. We hebben nog geen datum, daarover hebben we volgende week een intakegesprek. We gaan kijken wanneer we haar gaan laten plaatsen. Het advies van school is om niet te lang te wachten, omdat ze op school aan het lijden is. Ze gaat nog nauwelijks met plezier naar school en is heel erg eenzaam. Het gaat nu allemaal ineens heel snel. Ons gezin zit op de snelweg en we weten niet waarheen.

Wij gaan het aan en we laten het op ons afkomen. Inmiddels begin ik het een plekje te geven, omdat het goed is. Maar dat neemt niet weg dat ik nog verdrietig ben, omdat ze hier twee prachtig lieve juffen gaat achterlaten en een teamleider die voor ons een rots in de branding is.