Wat hikte ik afgelopen week tegen deze dag aan. We moesten op gesprek komen bij de gemeente voor het regelen van het leerlingenvervoer. Inmiddels kan ik vertellen dat ik mijn kookpunt wel bereikt hebt. Ik was nog nooit zo kwaad….

Niet naar school

Zoals je misschien in mijn vorige blog hebt gelezen moesten we haar een week thuis houden. Gelukkig was er vanuit school wel begrip. En ook de leerplichtambtenaar begreep onze keuzes. Een pittige week voor haar, alles ontregeld, weinig structuur. Ik begrijp niet waarom het drie weken moest duren voor het gesprek plaats kon vinden. Maar oké, we slaan ons hier wel doorheen.

Jeetje, ik moet echt opletten met wat ik neer ga zetten. Ik schrijf deze blog een aantal uren na het gesprek, maar mijn bloed kookt gewoon nog. Gelukkig ben ik wel weer een stukje rustiger, maar de dingen die uitgesproken zijn door de medewerker van de gemeente; dat kan gewoon echt niet.

Bezuinigen

De gemeente waar we wonen moet bezuinigen op het leerlingenvervoer. Ze willen gaan kijken welke kinderen er zelf naar school kunnen of waar ze kunnen carpoolen. Uiteraard heb ik daar alle begrip voor en heb ik zelf ook over alle opties nagedacht. Ik werk zelf 2,5 dag in de week, mijn partner werkt onregelmatig en binnenkort gaat onze jongste dochter ook naar school.

Vervolgens worden er dingen gezegd waar mij de oren van gingen klapperen. Want we moesten er maar voor zorgen dat we haar in de toekomst zelf kunnen brengen. Ik zeg:  “Hoe wil ik dat doen? Ik heb geen vangnetten, mijn vader heeft wegens omstandigheden geen mogelijkheid, mijn moeder werkt zelf onregelmatig. Daarnaast heb ik geen contact met mijn buren, en heb ik geen verdere vangnetten die 5 dagen in de week 2 x naar school kunnen rijden.”

Regel het maar met je baas

“Nou als dat niet lukt, dan ga je maar kijken met je baas dat je flexibel kan werken.” Mijn baas ziet me aankomen. Ik werk in de gezondheidszorg en moet stipt op een bepaalde tijd klaar zitten. Een uur later beginnen is dus absoluut geen optie en halverwege de werkdag weggaan idem. We doen het werk al met een stuk minder medewerkers vanwege bezuinigingen. Toen kwam de opmerking dat ik dan maar ander werk moest gaan zoeken. Alsof ik mijn opleiding en werkervaring voor niets op gedaan had. En anders moet ze volgend jaar maar gaan fietsen! Het meisje is 5 jaar, zie je haar al alleen een ontzettend druk stuk fietsen?

Ik ben best wel een keer boos geweest, maar dit mens, deze vrouw was gewoon zo onmenselijk. Bezuinigen ik snap het, kijken wat je zelf kunt ook zeker logisch, maar me vertellen dat ik dan maar ontslag moet nemen en een andere baan moet zoeken? En dat mijn partner die al ruim 40 uur per week werkt nog maar meer moet werken, zodat mijn loon opgevangen kan worden terwijl hij al geen rust krijgt.

Giftig

Pfff, het schoot me zo enorm verkeerd. Het is geregeld voor een jaar, maar volgend jaar rond deze tijd zitten wij weer op dezelfde plek hetzelfde gesprek te voeren over het leerlingenvervoer. Maar goed dat onze autismespecialist die mij hierin begeleid heeft mee was. Had ik haar niet bij me gehad, weet ik niet hoe ik uiteindelijk gereageerd had. Zo boos ben ik nog nooit geweest, ik liep trillend van woede naar buiten. Ik kan nog zoveel opschrijven, maar ik probeer mijn rust weer te vinden. Ik hoop echt dat de stappen die ik nu ga nemen gehoord worden, dat er iemand gaat komen die ziet dat ouders gewoon echt geen keuze hebben en moeten werken in dit tijdperk om te kunnen wonen, eten, slapen en leven.

Het is weer fijn dat ik even van me af kon schrijven, en ik hoop met heel mijn hart dat ze maandag dan eindelijk kan beginnen op haar nieuwe school.