Na mijn laatste blog is er inmiddels weer zoveel gebeurd. Ik trok aan de bel bij de gemeente, en ik werd gehoord. Er zijn wat balletjes gaan rollen. Maar ik heb ook geleerd, geduld is een schone zaak. Sinds vorige week gaan we eindelijk weer bergopwaarts!

Maandag

Maandagochtend, we stonden op de bus te wachten en daar zat voor de verandering weer een andere chauffeur. Maar ze kwam met een lach op haar gezicht de bus uit en stelde zich vrolijk voor. Ze is sinds deze dag de vaste chauffeur van de bus waarin mijn bijzondere meisje zit. We waren zaterdag niet thuis, want ze was aan de deur geweest. Wat een openbaring, wat een verschijning en wat is ze vriendelijk en lief! Ik voelde gelijk een last van mijn schouders vallen.

Voorstellen

Omdat ze zaterdag niemand thuis had aangetroffen, kwam ze maandag terug. Zelf was ik helaas weg, maar manlief heeft alles geregeld. We kregen zelfs haar nummer. Als er iets zou zijn konden we bellen. En zo kreeg ik haar in de middag aan de telefoon, omdat ze per ongeluk belde toen ze mijn nummer aan het invoeren was. In ons gesprek luisterde ze, ze luisterde naar hoe onze dochter in elkaar zit. Hoe de kinderen in de bus zijn, ze nam alle adviezen mee. Wat ontzettend fijn is dat!

Een lach van oor tot oor

En toen om kwart over twee kwam ons meisje thuis. En ze lachte, van oor tot oor! Ik heb die dag zoveel tranen gelaten. Geen tranen omdat ik verdrietig was maar puur van ontlading. Inmiddels zijn we een week verder en ons meisje is dol op de chauffeur en andersom. Het weekend knutselden we een sleutelhanger voor aan haar sleutelbos. En ik geniet, ik geniet van die glimlach die ik zie als ze thuiskomt, ik geniet als ik haar in de bus zet, omdat ze zin heeft om te gaan.

Actie

En er zijn zoveel dingen veranderd in de bus. Helaas zit de pestkop nog erin, gelukkig hebben ze dat nu redelijk in de hand. Ik zie haar telkens in de bus als ze thuiskomen. Ik moet me zo inhouden haar niet een keer flink de waarheid te zeggen. Ik spreek haar aan op haar gedrag, of het zin heeft, ik hoop het. Maar het kindje wat haar de keel heeft dichtgeknepen, heeft dat ook bij de chauffeur gedaan. Ik was wel blij dat dit het verhaal van onze dochter bevestigde. Inmiddels is dit kindje uit de bus en de hele sfeer is zo veranderd. Het blijft pittig en soms lastig. Maar ik zie een vrolijk kindje thuiskomen en merk dat er veel meer rust is!