En dan kom je op een moment dat je zo vaak de opmerking hoort of het reguliere onderwijs nog wel passend is. Ik kan niet langer mijn oogkleppen ophouden en zie ook dat het steeds moeizamer gaat. Steeds vaker komt ze boos en opstandig uit school.

Boos

Meisje, wat je ben je toch boos. Het maakt me enorm verdrietig om toe te kijken vanaf de zijlijn. Het liefst schudde ik die pestkoppen en gemene kindjes uit haar klas eens door elkaar. Waarom doen jullie haar zo’n pijn? Ze heeft weinig kindjes in de klas die met haar willen spelen, terwijl ze zo graag wilt afspreken. Ik kan het helaas niet voor haar doen.

Alleen

De juffrouw geeft aan dat ze steeds vaker alleen speelt, en als ze al samen speelt zijn er voorvallen waarop het fout gaat in de pauzes. Ze verandert steeds meer, gaat steeds anders reageren. Maakt veel geluidjes, wordt bozer en opstandig tegen haar klasgenootjes. En dan zit ze in groep 2. Wat moet dat worden als ze naar hogere groepen gaat. Gelukkig is er een ontzettend lieve teamleider op school die op haar past. Maar dat kan natuurlijk ook niet elk uur van de dag.

Besluit

Wat er gezegd wordt,  komt steeds harder bij me binnen te komen. Ik hoor alles aan en overleg met leerkracht en teamleider van de onderbouw. Wat is wijsheid? Wat moeten we doen? We hebben samen met onze autismespecialist een afspraak gepland bij een basisschool met speciaal onderwijs.

Rondleiding

Tijdens onze rondleiding voel ik mezelf steeds rustiger worden, maar ook steeds banger. Dit is wat ons meisje nodig heeft. Op deze plek kan ze als superheld met vuurschieters op het schoolplein rondrennen en zal ze niet alleen zijn. Hier kunnen ze haar de aandacht geven die ze nodig heeft. Hier is structuur en duidelijkheid, wat ze nu moeilijk kunnen aanbieden. Ze verbloemt een hele hoop en het lijkt alsof het allemaal lukt, maar dat stukje structuur en regelmaat biedt haar zoveel meer.

Hobbelige rit

Het besef dat ze niet in het reguliere onderwijs kan blijven, komt wel hard binnen. Ik voel me verdrietig en boos. Ik wil juist voor haar dat ze gewoon lekker zichzelf kan zijn, maar ook haar vriendjes en vriendinnetjes kan hebben. Maar het besef dat dit niet zo is, maakt me verdrietig en machteloos. Ik wil het beste voor haar, maar die weg, dat is een hobbelige rit.