Inmiddels hebben we de eerste week achter de rug, ik vertel jullie graag hoe deze gegaan is. Waarschijnlijk heb je onze avonturen wel gevolgd van het boos worden op de gemeente tot de eerste keer wegrijden met de taxi.

De eerste week

En daar ging ze met de bus, gelukkig had ik de allereerste dag dat ze met de bus wegging vrij. Ik moest wel even slikken, loslaten blijft moeilijk. Toen ze terugkwam vertelde ze honderduit en een kindje uit haar klas ging mee met de bus naar huis, dus ze vond het maar wat leuk. De tweede dag moesten we al beginnen met puzzelen. Maar het lukte ons om haar ‘s ochtends op de bus te zetten en tussen de middag weer op te halen.

Vrolijke verhalen

De keren die volgden zag ik een vrolijk en blij meisje, dat honderduit vertelde over haar nieuwe school en de kindjes uit haar klas. Over de juffen en de bus, over wat ze gedaan en geleerd had. Maar ze straalde ook rust uit. Eindelijk weer naar school, eindelijk naar de nieuwe school. Het doet haar zo goed. En ons dan ook natuurlijk.

Prikkels

Natuurlijk merken we wel dat er andere prikkels binnenkomen. Ze is wat bozer dan we gewend zijn, maar dat vind ik niet gek. Alles is anders, er worden andere dingen verwacht, andere kindjes in haar klas, een nieuwe omgeving en een andere manier van lesgeven. Gelukkig kan ze de prikkels redelijk goed kwijt en hoewel ze drukker is dan normaal zie ik toch een hel ander meisje. Een meisje is dat vrolijk en blij. Een meisje dat lekker in haar vel zit.

Onzekerheid

Toch zie ik wel de onzekerheid terug die ze door haar vorige school heeft. Ze is bang om met andere kinderen te spelen en we krijgen terug te horen dat ze vaak toekijkt. Dat is iets waar we nu op in gaan zetten met onze coach. Samen kijken dat ze ook weer kindjes toe durft te laten en met ze kan spelen.

Wij zijn blij dat het weer wat rustiger is en dat er regelmaat is. Dat ze weer de eerste week naar school kan en dat ze eindelijk kan instromen. Ik geniet van haar snoetje en vrolijkheid. Mijn lieve, mooie, bijzondere meisje.