Soms droom ik, van dagen en tijden dat er niets aan de hand is. Dagdromen, helaas is de realiteit anders. De eerste schooldag en gelijk moet je als mama in actie komen. Vechten als een leeuwin. Maar weet je? Eigenlijk ben ik het zat. Waarom moet ik weer gelijk alles uit de kast halen? Daar gaan we weer.

Daar gaan we weer

Vrijdag krijgen we om tien minuten voor vijf een telefoontje. In de middag wordt dit jullie chauffeur. Ik hoor overal verhalen dat chauffeurs zich zijn komen voorstellen. Nou ja, oké, we hebben al enige ervaring met het vervoer. Dus vooruit. Ik kom er om een minuut voor vijf achter dat ze in dezelfde bus komt als afgelopen jaar.

De bus met kinderen die niet te handhaven zijn, ze kwam regelmatig thuis met blauwe plekken van het schoppen of slaan. Ze is uitgescholden, vernederd en twee keer is een kindje haar naar de keel gevlogen en heeft deze vervolgens dicht geknepen. Als je het mij vraagt niet heel erg normaal. Tig keer is school ingelicht. Werd er gepraat met de kinderen. En vervolgens waren we weer terug bij af.

Veiligheid

Ik vind niet dat mijn kind veilig is. Ik zie haar veranderen. Ze gebruikt thuis scheldwoorden, die kinderen van haar leeftijd niet eens horen te kennen. Ik vind het niet veilig om haar op deze plek te laten zitten. Een kind van zes jaar, moet dit allemaal al meemaken. En de veiligheid voor haar vind ik ver te zoeken.

Voor ik verder tik, we hebben helaas heel weinig andere opties. Ik zou haar zo graag zelf brengen, maar heb nog een andere dochter op een andere school. Die moet op dezelfde tijden naar school. Daarnaast werk ik drie dagen in de week. Hoe komt ze deze dagen thuis?

Gemeente

Ik belde gisteren de gemeente. Je kunt wel merken dat die ‘s avonds om 17.00 de deur sluiten achter zich en naar huis gaan. Ik leg het verhaal uit, dat ik de veiligheid van mijn kind belangrijk vind. Hoe ik haar zie veranderen. Gisteren zat ze als een bang musje in de bus, het kindje naast haar had een bui/aanval waar hij zichzelf zo hard zit te slaan. Dit is ook het kindje wat in zo’n aanval haar verschillende keren heeft aangevallen en de keel dicht heeft geknepen.

Ik moest het maar weer op mail zetten, maar “We kunnen hier waarschijnlijk niets aan doen.” Ik werd zo giftig en boos. Wat ben je voor eikel! Ik zal het netjes houden. Maar kom op hey! Mijn kind is niet veilig. Een keel dichtknijpen, waar valt dat onder? Niet onder een lichte mishandeling! Ik zie haar steeds meer terugtrekken in zichzelf. Een kind van zes met beginnende depressie klachten. Dit hoort toch niet?

Vandaag gaat de mail eruit. Ik moest het even van me afschrijven. Voel me zo machteloos, heb gisteren weer de halve ochtend zitten huilen. Ik voel me zo intens verdrietig.  Weer een nieuw gevecht. Ik hoef geen een op een vervoer voor mijn kind. Ik wil proberen om te kijken of het gras groener is aan de overkant. Of het beter gaat in een andere bus.  Ik droom van een dag dat onze gemeente eens gaat luisteren. Ik ben niet de enige moeder die hier tegenaan loopt. En ik snap dat het een gevoelig punt blijft. Maar zeg nou zelf, veiligheid voor je kind is toch niet teveel gevraagd?

*Korte update*

Vanuit school en de gemeente gaan ze de leerlingen en ouders aanspreken. We wachten dus maar weer af….