Op het moment dat ik deze blog schrijf, zijn we pas net weer een beetje boven water. Afgelopen week werden mijn beide dochters geopereerd aan de keel en neusamandelen. De jongste mocht vorig jaar al en de oudste kwam nu ook in aanmerking voor de operatie.
Samen
Omdat we bang waren dat als de een gedaan zou worden de andere niet zou willen, besloten we ze beiden op dezelfde dag te laten helpen. De jongste via het kinderprogramma en de oudste via het volwasseneprogramma, omdat ze groter is.
Operatie
Gelukkig mocht ik er zoveel mogelijk bij blijven. Toen we binnenkwamen hoorde ik de jongste schreeuwend terugkomen na de operatie. De eerste keer die dag dat mijn mamahart in duizend stukjes brak. Helaas niet de laatste keer. Terwijl de oudste moest wachten, mocht ik haar even snel zien. Wat is ze dan nog klein. Snel een knuffel en een kus en terug naar de oudste. Ik mocht vanwege haar autisme wachten terwijl ze haar opereerde. Het duurde iets langer, maar al snel genoeg was ze terug. En al snel was ze terug met Haggie de zwaarteknuffel, die mee moest en haar enorm geholpen heeft om de prikkels op te vangen.
Bikkels
Ze deden het alle twee zo ontzettend goed, om 14.00 uur mochten we lekker naar huis. Wat zijn het toch bikkels! Om 16.00 uur was het tijd voor een nieuwe zetpil voor de pijn. Maar daar ging het mis. De jongste is panisch voor zetpillen. Dus begon ze te huilen en schreeuwen. Waarschijnlijk was er een adertje opengegaan in de keel hierdoor. Er kwam wat helderrood bloed in haar mondje. In het ziekenhuis was ons op het hart gedrukt dat we gelijk moesten bellen als dit zou gebeuren. Zogezegd zo gedaan. De assistente vertelde dat ik even een half uurtje mocht aankijken. Een half uur later was er nog niet zoveel veranderd.
Inleveren
Maar ineens begon ze heel hard in te leveren, de kleur trok weg uit haar gezichtje en ze begon bloed op te hoesten. Ik schrok me rot en belde terug. We mochten langs komen. Ik pakte snel wat spullen en we belde mijn moeder om mee te rijden. Maar ineens ging het mis, het bloed spuugde ze allemaal uit, twee volle bakken en het bleef maar komen. Ik ben in het dagelijks leven zelf doktersassistente en schrik niet zo snel. Maar nu was ik mama en zag ik mijn kleine hopeloze meisje enorm achteruitgaan. Ik belde opnieuw het ziekenhuis dat we nu via de spoedeisende hulp zouden komen. Niet nadenkend om 112 te bellen stapten we de auto in met een ernstig verzwakt meisje.
Buurman
We belden bij de buren aan, in de hoop dat er iemand thuis was. De buurman vroegen we of hij bij de oudste kon blijven tot oma er was. En wij snelden naar het ziekenhuis. De auto geparkeerd op een plek wat eigenlijk niet mocht. Gelukkig zag de beveiliging dat het foute boel was. We zeiden dat we de auto zo snel mogelijk weg zouden zetten en er werd ons op het hart gedrukt dat we maar eerst voor ons kindje moesten zorgen. In de tussentijd begon ze langzaam weg te vallen. We gingen met spoed door. Alles lijkt zo lang te duren, gelukkig handelde iedereen snel en binnen een half uur gingen we richting de operatiekamer.
Bloeding
Ze bleek een bloeding te hebben in een slagader. De arts kwam snel ter plaatse en ze werd opnieuw geopereerd. De bloeding werd gestopt en alle vaatjes werden uit voorzorg dicht gebrand. Wij mochten gelukkig snel weer bij haar. Een klein hoopje mens, vies van het bloed, wit omdat ze veel bloed verloren was.
De anesthesist legde ons uit hoe het lichaam van kinderen in crisis reageert. Dit was wel heel fijn om te weten, om het allemaal te verwerken. De KNO-arts kwam ons vertellen dat de operatie goed was gegaan was en dat we goed gehandeld hadden. Maar dat we ook niet later hadden moeten zijn. Pff, dat was even enorm schrikken. Na een nachtje ziekenhuis mocht ze weer naar huis.
De eerste nachten waren slopend, veel pijn, moe, slecht slapen. Inmiddels is de rust weer wedergekeerd. Ze hebben veel minder pijn, we zijn de laatste pijnstilling aan het afbouwen. De meiden hebben van vrienden en familie prachtige ballonnen, cadeautjes en kaartjes gekregen.
Het was ons het avontuurtje wel!
Geef een reactie