Als je me vraagt hoe het nu gaat met mijn bijzondere meisje? Het lijkt aardig te gaan. Ze gaat naar school ze heeft af en toe een slechte dag. Wij, mijn man en ik, doen er alles aan haar pad zo goed mogelijk vrij te houden. Maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik merk dat ze ouder wordt en meer begint te begrijpen. Helaas voor haar is dat niet altijd even gemakkelijk. Ze heeft enorm veel last van prikkels en met name van de prikkelverwerking die daarop volgt.

Prikkels

Ieder kind krijgt prikkels binnen, jij als volwassene ook. De een heeft hier wat meer moeite mee dan de ander. Sommigen kunnen er heel goed mee omgaan en anderen niet. Hoe is dat bij mijn dochter? Nou die vliegt met regelmaat tegen het plafond. Ze is enorm lief en vrolijk en heeft een heel groot hartje. Pas geleden hadden we een verjaardag, en omdat ze de enige kindjes zijn binnen het gezin waar ik uit kom, krijgen ze altijd enorm veel aandacht.  Van kleins af aan komen vrienden van mijn broer en zus als kind aan huis bij mijn ouders over de vloer en eten daar regelmatig mee. Mijn dochters vinden dit natuurlijk het einde want aandacht en spelen en gek doen is altijd leuk. In het begin lukte het ons nog wel om haar te sussen en rustig te krijgen. Tegenwoordig komt er zoveel bij haar binnen dat ze het niet meer kan verwerken.

Afwijzing

Bij de hulpinstantie waar wij begeleiding kregen zijn we eigenlijk ‘klaar’. Klaar als in ‘voorlopig zetten we het traject even op een laag pitje’. Ze moet verder met haar eetstoornis, maar op dit moment is het wat veel en voor haar allemaal onduidelijk. We gaan er mee aan de slag als ze wat ouder is en het beter begrijpt. Deze keuze geeft ons veel rust en haar ook. Het eten is niet meer zo beladen en dan eet ze maar af en toe een boterham met tomaatjes zolang ze maar alles binnen krijgt en gezond eet,  voor zover dat mogelijk is.  Daarnaast is de behandeling voor ons als ouders stopgezet. Wij zitten veel meer op een lijn en zijn beter op elkaar ingespeeld.  Maar op het gebied van haar gemoedstoestand zijn we niet klaar.  Helaas kunnen ze daar weinig aan doen geeft de instantie aan. We kunnen via de gemeente opzoek naar een hulpverlener of we kunnen zelf zoeken naar een hulpverlener. Denk aan een kindercoach die haar kan helpen om te gaan met de emoties.

Hoofdje leegmaken

Gelukkig hebben wij onze autismespecialist leren kennen. En ik hoop voor ons en voor heel veel andere ouders dat de gemeente haar als hulpverlener gaat erkennen, want ze is zo hard nodig! Ze is een deskundige op gebied van Autisme en helpt kinderen, zelfs kleine kinderen al,  met de verwerking van prikkels. En het fijne is dat Stephanie haar kennis met ons wil delen. Ik weet gewoon dat ze mijn dochter en ons gaat helpen. Zodat wij straks op een verjaardag komen en rustig kunnen zitten en om ons heen geen gefluister meer horen dat ze zo druk is. Wellicht niet binnen een maand, maar uiteindelijk gaat het lukken. Kan ze gewoon vertellen dat ze het leuk en gezellig vindt en niet meer staat te stuiteren door alle prikkels en emoties. Dat ze zich kan afzonderen wanneer nodig, haar hoofdje leegmaken ook tijdens zulke momenten.

Dit is een blog die ik eerder heb geschreven voor een andere blog. Deze is van 2 jaar geleden.