Ons bijzonder meisje kreeg vorig jaar de diagnose hechtingsstoornis. Een hechtingsstoornis kan zich op verschillende manieren uiten. Hier uit het zich in angst om te verliezen en niet los kunnen laten. Maar kun je als mama hier ook last van krijgen?

Geboorte

Wij maakten al erg veel mee, in de zwangerschap begon dit al. Mijn suikers waren zo ontregeld. Mijn lichaam reageerde niet meer op de insuline. Vervolgens werden op het laatst mijn suikers heel laag. Niemand die het begreep. Ik werd wel goed in de gaten gehouden. Maar ik wist dat ik daarom eerder ingeleid zou worden. Het inleiden ging niet zoals gewenst. En ze was nog niet klaar. Maar ze probeerden het evengoed. Een hoge dosering weeënopwekkers, een ruggenprik die eerst niet voldoende werkte. Ze kreeg het natuurlijk allemaal mee. Het was verantwoord gaven de artsen aan. Maar zo voelde het niet.

Keizersnede

Na een keizersnede werd ze al snel naar de afdeling neonatologie gebracht. Ze had het erg zwaar, ik zag haar wel maar we waren al uren verder. De borstvoeding kwam niet op gang hierdoor. Ze was suf, had moeite met drinken en kreeg koorts. Daarnaast had ze een bacterie die uiteindelijk werd behandeld met een antibiotica. Ze was suf, sliep veel, en haar saturatie daalde telkens. En ik kon zo weinig. Ik donderde keihard van mijn roze wolk, zag mijn kleine meisje vechten in de couveuse.

Na een aantal dagen leek het beter te gaan, we konden haar vasthouden met allemaal slangetjes. Maar het was iets. We hadden al een aantal dagen alleen maar via de couveuse kunnen kijken. Maar juist het belangrijke, het hechten, dat konden we pas na 3 dagen.

Terug naar het ziekenhuis

We moesten weer terug naar het ziekenhuis, omdat ze te veel afviel en te suf was met drinken. ‘s Avonds moesten we haar achterlaten. Ze lag alleen in een andere kamer, niet bij de andere kindjes. Wat maakte ik me zorgen, elke keer als mijn ogen opengingen ‘s nachts belde ik de verpleegkundige. Die het maar niet begreep. “Wat als ze daar alleen ligt te huilen en jullie horen haar niet?” of “Wat als er iemand die kamer op loopt?” De code was al in maanden niet meer veranderd.  Ik was natuurlijk net mama geworden, die gedachtes waren logisch.

Hechten

De jaren daarop bleven we last houden hiervan, ik had moeite met hechten. Ze trok enorm naar papa toe tot ze vier werd. Ik werd haar wereld, soms zelfs haar obsessie. En tot de dag van vandaag nog steeds. We zijn in een patroon beland. Ik voel me schuldig over wat er allemaal gebeurd is. Er is al zo vaak verteld dat ik hier niets aan kon doen, maar zo voelt het niet. Mijn relatie met haar is heel intens, het trekt me vaak leeg. Gelukkig krijgen we wel hulp. Het is heel moeilijk als je kind elke keer huilt als je weggaat en je vastklampt als je terugkomt. Gelukkig wordt dat minder. Maar op een bepaalde manier blijft die onzichtbare band er. Het begint mij te beïnvloeden. Heel bewust gaat ze daarom ook naar de opvang, of ga ik juist weg als ze thuis is. Ze vindt het dan wel niet leuk, maar het helpt wel met kleine stapjes.

Ik kan je het antwoord op mijn eerdere vraag geven: Ja, als mama kun je er veel last van hebben. Ik ga nu via het behandeltraject van haar hier hulp in krijgen. En daar sta ik achter. Ze moet op haar eigen benen leren staan. Ik help haar en ik begeleid haar, ik hou van haar en daarom wil ik juist dat we dit gaan doen.