Al sinds ik klein ben heb ik overgewicht. Morbide obesitas staat er in mijn ziekenhuis dossier. Het boeide me weinig, niet dat ik het fijn vind om er zo uit te zien en ongezond te zijn, maar het leven ging door. En ik kon de zorg voor mijn gezin dragen, voor mijn bijzondere meisje en haar zusje. Maar toch in mijn achterhoofd wist ik dat ik ongezond en slecht bezig was. Ik maakte daarom een drastische keuze.
Verwijzing
In mijn vorige blog schreef ik over de foto die me aan het denken zette. Daarnaast kreeg ik ook vaak de vraag van mijn jongste of ik mee op de schommel wilde of in een attractie in het pretpark. Maar dit lukte niet. Mijn gewicht zat vaak in de weg. Ik voelde me al jaren minder fit en futloos. Blij als ik s ’avonds niets meer hoefde te doen en op tijd in bed lag. Ik nam contact op met de huisarts en liet me doorverwijzen, ik wilde een maagverkleining.
Niet over een dag ijs
Ik heb een aantal jaren geleden ook voor deze keuze gestaan. Twee keer zelfs. De eerste keer voor mijn zwangerschappen. Mijn internist adviseerde me om eens te gaan kijken voor een sleeve, ik wuifde het weg. Doe ik zelf wel joh, dat afvallen. Het lukte en twee keer werd ik gezond zwanger om vervolgens helse zwangerschappen te krijgen. De tweede keer heb ik veel gesprekken gehad mijn collega, een praktijkondersteuner in de huisartsenpraktijk. Maar ik liet het los. Wilde het zelf weer gaan proberen.
Jojo-effect
En dan ga je lijnen, het lukt weer een paar kilo, maar een aantal tegenslagen en je valt om, je wankelt, je gaat emotie eten. Want dat ben ik, een enorme emotie eter. En er gebeurt nogal wat in je leven als mama van een dochter met ADHD en Autisme. Ons gezin is allesbehalve standaard. Ik vecht elke dag, mijn tranen zitten vaak dichterbij dan het lachen.
Intake
Ik was trots op mijn keuze, het duurde niet lang voor ik mijn eerste gesprek kreeg, een screening om te kijken hoe het ervoor stond. Hoe de screening ging? Tja ik wil je graag terugzien op mijn blog, dat lees je dus in de volgende blog!
Geef een reactie