Vandaag zaten we samen in de auto, mijn bijzonder meisje is dol op grapjes maken. Begrijpen doet ze grapjes niet, maar ze maken doet ze maar al te graag. Ik luister naar haar en geniet, ze begint te schaterlachen. Schaterlach, ik heb je gemist.

Jong

Ze is pas 6 jaar oud, maar in haar leventje heeft ze al zoveel moeten meemaken. Je merkt het aan haar. Maar sinds ze in het speciaal onderwijs zit, was er al meer rust. Ik zag haar genieten op school. Helaas waren er nog een aantal dingen die niet lekker liepen. Zo duurde het allemaal erg lang voordat we de onderzoeken konden laten plaatsvinden. Het leerlingenvervoer liep allesbehalve lekker.

Positieve vibes

Het lijkt erop dat we eindelijk positieve vibes te pakken hebben. Behalve dat we al 3 weken hoesten en proesten, lijkt het eindelijk beter te gaan. De taxi blijft een dingetje. En het ergste is, ik kan als ouder nu op dit moment redelijk weinig, behalve meldingen blijven maken bij school, gemeente en vervoerder. Maar op dit moment gedraagt de rotte appel zich en krijgt ze het te horen als ze dat niet doet. Dat het kind mij uit probeert te dagen met haar blikken en houding, dat negeren we maar. Mijn bijzondere meisje komt lachend en stralend uit school.

Schaterlachen

Gisteren kwamen we van het oefen zwemmen af. Ik had haar toch wel een beetje gepushd en de situatie was heel anders. Geen duidelijkheid van de zwemjuf, geen structuur. Ze had er geen zin in. Tot de zwemjuf kwam vertellen wat ze moest doen. Ze leefde op en genoot ervan.  We gingen na een uurtje het water uit, ze begon al te giechelen in de douche. Dat snoetje, als dat lacht, ik ben er zo dol op. Haar snoetje is zo puur en open. Nadat we met veel getreuzel eindelijk in de auto zitten beginnen de grapjes. En ik hoor het lachje waar ik zo dol op ben. De laatste keer dat ik het hoorde, was toen ze net vier was. Een heerlijke schaterlach van de pret. Ik zat in de auto naar haar te luisteren, af en toe naar haar gezicht kijkend, ik genoot van die heerlijke schaterlach. Schaterlach, ik heb je gemist.