Ik ben jullie wel een uitleg verschuldigd waarom ik gestart ben met de blog Bijzonder Meisje. Ik vertel jullie in deze introductieblog hoe wij erachter kwamen dat mijn inmiddels 5 jarige meisje bijzonder is.  

Introductieblog

Voor ik verder ga mijn mijn blog, ik ben een mama van in de 30. Getrouwd en moeder van twee dochters. Ik zal mijn dochters met een letter aanduiden, ik wil gewoon lekker vrij van me af kunnen schrijven. Wellicht dat je weet wie ik ben, dit is een bewuste keuze. Helaas accepteert niet iedereen in mijn omgeving dit. Ik heb echter ontdekt dat ik het heel fijn vind om van me af te schrijven en ook dat ik andere ouders hier steun in bied. Vandaar dat ik mezelf afscherm. De letters die ik gebruik zijn ook niet de eerste letters van de naam van mijn dochters.

 Bloggen in eigen tempo

Daarnaast blog ook lekker in mijn eigen tempo, geen verplichting, gewoon omdat ik iets kwijt wil of het even nodig heb mijn verhaal te delen. Dit is niet mijn eerste blog, ik heb al vele reacties gehad op eerdere blogs van mij. Vaak herkennen lezers mijn blogs en vinden ze het fijn te lezen. De reden van mijn blog is dus voor mij mijn ei kwijt te kunnen en jij! Dank je wel daarvoor. Ik hoop dat ik je kan boeien, inspireren, verwonderen en helpen met mijn blogs.

Terug in de tijd

Nou dat wilde ik even kwijt. Ik ga je meenemen naar 2014 en wellicht spring ik nog wel terug naar de jaren daarvoor. In 2014 ging S naar de peuterspeelzaal, ik werk parttime en een kinderdagverblijf was niet nodig. Na een periode kregen we de eerste signalen van de groepskrachten. Ze fladderde veel, had moeite zich met een ding bezig te houden. Ik maakte me geen zorgen, ze was net 2,5 en ik was zwanger van haar zusje. Ze was wel ontzettend leergierig en haar taal was sterk ontwikkeld. Ze vond het leuk om de kleuren in het Engels te benoemen en telde tot 12. 

Overprikkeld

Toen werd haar zusje geboren en daar begonnen de eerste dingen pas op te vallen. Ze was als baby zijnde wel snel overprikkeld en ik merkte tijdens een verjaardag of druk dagje wel dat ze onrustiger was in de nachten. Niets geks als je het mij vroeg in die tijd. Had ik het dan verkeerd? Ik vind nog steeds niet dat ik het toen had kunnen zien. Vaak zie je het pas op latere leeftijd wat er aan de hand is en vooral bij meisjes nog later. 

Vlak na de geboorte van haar zusje begon A steeds slechter te eten. Ze at echt bijna alles, ze dronk zelfs dingen als karnemelk, was dol op zuurkoolschotel. Inmiddels eet ze nog maar heel weinig. In een latere blog ga ik daar zeker nog op in. 

Observatie

Toen ze ouder werd, kwam er voor haar regelmatig iemand op de peuterspeelzaal om haar te observeren. Ze speelde weinig met kindjes van haar leeftijd en trok vooral naar volwassenen. Ze zocht de voorspelbaarheid op, alles wat onvoorspelbaar was, ging ze uit de weg. We hoorden geen diagnose maar kregen wel het advies om hiermee verder te gaan. Zo kwamen we terecht bij een instelling. In de tussentijd had ze een eetstoornis ontwikkeld, waarbij ze echt amper iets at. Ik was ten einde raad. Wat moet je dan? Hoe kan ik het aanpakken?