In de zomervakantie was het na lang wachten eindelijk zo ver. De observaties zouden starten, deze waren nodig voor het stellen van een diagnose. Sinds ze in het speciaal onderwijs zit, liet ze steeds meer gedragsproblemen zien. Om de goede behandelingen te krijgen, besloten wij de diagnose te laten stellen. Met een brok in mijn keel keek ik toe.

Waarom laat je een diagnose stellen?

Die vraag heb ik mezelf ook vaak genoeg afgevraagd. Ik ben normaal voor heel veel dingen een mens die de struisvogel techniek toepast. Ik steek mijn hoofd in het zand en laat het over waaien. Maar voor mijn bijzondere meisje wilde ik dit niet. Ik weet dat een diagnose een stempel is die haar voor de rest van haar leven bij blijft. Maar ik weet ook dat de diagnose deuren opent. Deuren voor goede hulp, goede begeleiding en specifieke behandelingen. Iets wat ik haar zo gun.

Speltherapie

Via speltherapie werden observaties gedaan en werd gekeken naar haar gedrag. Ze was er dol op. In het verslag kan ik teruglezen wat er allemaal gebeurd was. Als ze van speltherapie afkwam, straalde ze helemaal. Als ik het verslag lees van deze observaties herken ik het gedrag en reacties die we thuis ook zien. Stiekem ben ik wel opgelucht dat anderen het ook zien.

Vragenlijsten

We hebben vele vragenlijsten moeten invullen, in eerste instantie leek het wat negatief ingevuld. Je gaat dan natuurlijk aan jezelf twijfelen. Maar uiteindelijk kwam de vragenlijst overeen met wat in de observaties gezien werd. Ik was wel bang voor die lijsten, je hoort zoveel verhalen dat meisjes moeilijk te diagnosticeren zijn. Gelukkig was het duidelijk.

Een heftig verslag

En dan is het gesprek, de diagnose wordt uitgesproken. ASS, autisme, maar ook een hele waslijst aan andere dingen. Ik schrik wel, hechtingsproblematiek achteraf klinkt het logisch als ik nadenk over mijn bevalling. Ze heeft slecht gelegen en heeft in de couveuse gelegen. Maar dat dit nu nog zo te merken is. Een achterstand op sociaal emotioneel gebied; diep van binnen weet je het wel, maar als het dan op papier staat.

Er stonden meer dingen in het verslag, maar die weet ik nog niet of ik die wil delen. Niet voor jullie, maar voor mezelf. De diagnose heeft behoorlijk veel impact op ons gezin. En door dit verslag weet ik ook dat we er nog lang niet zijn. Ik viel afgelopen week weer terug. De stappen die ik vooruit gezet had, die zijn nergens meer te bekennen. Als ik eerlijk antwoord moet geven op de vraag hoe het met me gaat, dan kan ik niet zeggen dat het goed gaat. Maar je weet bij een kindje met autisme kan je niet wankelen waar ze bij is. Je zet je schouders eronder en gaat door…