Gisterenavond tijdens de oudercontact groep waar ik regelmatig heen ga (als ik kan) had ik weer een eyeopener. Soms is het zo gemakkelijk in patronen terug te vallen. Ik leerde opnieuw het begrip: Een voor een.

Teveel informatie

Ik weet wel hoe het werkt. Maar hoe gemakkelijk is het om te vergeten hoe het werkt? Ruim je even op. Ik draai me vervolgens om en vergeet dat ruim je even op een heel breed begrip is. Twee seconden later ontploft ze. Ik moet altijd alles opruimen en waar moet het naar toe? En waarom mag het speelgoed waar ik mee aan het spelen ben niet blijven staan? Oh ja… mama opletten!

Zo was het gisteravond weer even een opfrisser. Wees duidelijk en specifiek en geef maar één opdracht tegelijk. Vanochtend gelijk toegepast. Pak sokken, sokken worden gepakt. Doe je sokken aan, sokken gaan aan. Geen gemopper of gezeur, kleding ging aan. Pak een shirt, er komt een shirt met korte mouwen. Oh chips, verkeerde woordkeuze. Hang het shirt terug, pak een shirt met lange mouwen. Een foutje! Yes, gelukt. Geen geschreeuw en geen gemopper.

Gewoontes

Ik ga er natuurlijk voor dat het me blijft lukken. In de afgelopen maanden ging het niet goed met mij. De diagnose viel me heel zwaar, maar ook mijn burn-out zat me erg in de weg. Je merkt door je lage energiegehalte dat het erg moeilijk is voor een autistisch kindje te zorgen. Je valt zo gemakkelijk in patronen. En je vergeet hoe erg je kindje op de tenen loopt. Ze gaat een taak op zich nemen wat helemaal niet hoeft. Zorgen voor mama en alles zo goed mogelijk doen. Maar dat betekent ook dat je hoofd totaal geen rust krijgt. Ik zie het nu en nu is het weer tijd dat mama het over neemt. Voor het hele gezin.

Schouders eronder

Ik zet de schouders er weer onder. Zo was ik vandaag erg trots op haar. Het is vakantie en we zouden iets gaan doen. Ik had een dagje zwemmen op de planning staan. Ik riep haar naar boven. Vervolgens kondigen we aan wat we gaan doen. Ze vertelde dat ze het heel moeilijk vindt om te gaan zwemmen. Ze wil wel van een glijbaan, maar ze vindt het zwembad druk voor haar hoofdje. Ik vraag wat we dan kunnen gaan doen. Terwijl ik deze blog schrijf zitten we in een binnenspeeltuin. Maar ze weet wat ze hier kan verwachten, ze kan zich hier uren amuseren met blokken en een bal. Ik gaf vanochtend korte opdrachten, duidelijk. Pak je sokken, doe ze aan. Pak je broek, doe ze aan. En ga zo maar door. Een voor een en het werkt! Vanochtend geen geschreeuw, geen gemopper en een stralende lach van oor tot oor.