Deel twee van de introductieblog. Vorige keer heb ik een blog geschreven en hierin vertelde ik jullie over de start; hoe wij erachter kwamen dat mijn dochter een bijzonder meisje is. Nou ja, niet helemaal maar het eerste deel. Ik vertelde over hoe ze een eetstoornis ontwikkelde en dat ze op de peuterspeelzaal signaleerden dat ze niet geheel mee kon komen.   

Eetstoornis

We kwamen bij een instelling waar we de diagnose kregen dat ze een eetstoornis heeft. Maar hoe ga je daar mee om? En wat kun je eraan doen als moeder zijnde. Maar vooral hoe heeft het kunnen gebeuren, ligt het aan mij?  

Gelukkig kregen we op de vraag of het aan ons lag snel antwoord, nee zoiets kan gebeuren, Maar wat er aan de hand was, gingen ze door middel van observeren bekijken. Na een aantal observaties kregen we een gesprek. Een diagnose stellen op zo’n jonge leeftijd was nog niet mogelijk, maar het zou kunnen zijn dat er sprake is van Autisme. Ze reageerde enorm op de structuur van het eten. Opgelucht dat we een antwoord hadden, maar ook ontketend wat er nu komen gaat. Wat er gaat gebeuren? Als ik toen eens wist wat ik nu weet.

Huilbaby

Het slechte eten is gestart nadat mijn tweede dochter geboren werd. Een huilbaby door reflux. In het begin zat ze nog vrolijk mee aan tafel, maar steeds meer leverde ze in. Uiteindelijk bleef er nauwelijks iets over. We kregen hulp, mijn partner en ik kregen psychische hulp en er werd veel op tafel gegooid en er werd veel gezegd. Hier heb ik zelf wel geleerd om mijn partner beter te begrijpen, maar uiteindelijk werd het probleem niet opgelost. Er werden wel pogingen gedaan om haar weer groenten te laten eten.

Sensorische prikkelverwerking

Ze kwamen erachter dat ze last heeft van sensorische prikkelverwerking en dit kan weer passen bij het autisme spectrum. We stonden wel even met onze mond vol tanden. Hoe kon je nu zien aan haar gezichtje dat ze daarom een eetprobleem had? Gelukkig kregen we goede en duidelijke uitleg op dat moment. Ik moet erbij zeggen op dat moment, want op een bepaald punt werden we eigenlijk voor ons gevoel de deur uit gewerkt. Nog een mailtje nagestuurd naar degene waar wij vertrouwen in hadden, maar ook daar niets op terug gehoord. Heel vervelend.

Het is lastig om terugblik blogs te schrijven. Ik ben ook stiekem blij dat ik nu klaar ben. Terugkijken is heel lastig door hetgeen wat je op dit moment allemaal meemaakt.  Dus nu gaan we vooruit of althans de blogs die vanaf nu gaan komen gaan over recentere situaties en momenten.