Als hulpverlener kom je veel verschillende disciplines, ouders, kinderen, huisdieren en allen die ik vergeten ben tegen. In het ene gezin word je met open armen ontvangen en voel je je meteen welkom. Soms loopt het wat stroever en moet je eerst wat meer aftasten.

Klik

Maar ook ik vind het spannend als ik kennis ga maken bij een gezin. Kan ik ze wel helpen op de manier die ze graag willen? Klikt het met de ouders en nog belangrijker met hun zoon of dochter? Zal ik voldoende expertise hebben? Moet ik iets over mezelf vertellen? Willen ze wel iets over me weten? Ik vind dat ik als hulpverlener ook best mezelf mag laten zien, want je verwacht van het gezin ook openheid en transparantie.

Onderdeel van het gezin

Ik had het genoegen om ongeveer een jaar geleden via via kennis te maken met het gezin van een bijzonder meisje. Haar mama belde me op een woensdagavond en we hebben meteen een uurtje aan de telefoon gehangen, alsof het nooit anders was geweest en we elkaar al jaren kenden! Dát was al bijzonder te noemen! Samen zijn we aan de slag gegaan en ik mocht onderdeel worden van het gezin. Als een collega tegen je zegt “Jij bent onderdeel van een gezin en ze stellen zich zo open, dat is écht het grootste compliment dat je kunt krijgen”, realiseer je je dat dit inderdaad zo is.

Emotioneel

Het meest verdrietige, maar anderzijds ook meest prachtige wat ik mee mocht maken was dat ik gevraagd werd er bij te zijn tijdens de crematie van super opa. Samen hadden we afspraken gemaakt, als het hun bijzondere meisje niet zou lukken, dan zou ik met haar naar een ander plekje kunnen. Alleen dat leek al voldoende om het vol te kunnen houden. Het oogcontact dat ze tijdens de dienst soms maakte en haar zusje dat een tijdje bij mij op schoot zat raakte me diep. En dan houd je het gewoonweg niet droog. Het verdriet van mensen waar je om geeft maakt mij ook emotioneel. Wij hulpverleners zijn ook gewoon mensen!

Weggaan

Toen ik een tijdje geleden met haar zat te spelen met de playmobil, werd ze plotseling heel serieus. Opeens zei ze tegen mij “Jij mag nooit meer bij me weggaan, he?” met vervolgens de uitleg “want jij bent mijn beste vriendin en helpt me altijd”. Ik wist even niet wat ik moest zeggen! Ze vervolgde haar verhaal nog met de wijze woorden “en je mag ook nooit van mama scheiden, jullie mogen af en toe ruzie maken maar jullie moeten het altijd weer goed maken!”.

Afhankelijk

Als hulpverlener heb je helaas niet altijd de keuze en bepalen de gemeente, werkgever of derden soms de route van begeleiding of inzet. Ik begrijp dat dit voor ouders heel vervelend en frustrerend kan zijn. Maar ikzelf probeer me voor 100% in te zetten zodra ik bij een gezin binnenloop! Om ze te helpen zo goed als ik kan, waar ik kan en probeer ik alle mogelijkheden te benutten om eruit te halen wat er in zit. Ik gun eenieder een hulpverlener die grotendeels met zijn hart werkt en minder vanuit het hoofd en wat op papier staat.

Tot slot natuurlijk nog een kort woordje richting het gezin van een bijzonder meisje: Dankjewel dat jullie je huis en hart openstellen voor mij als hulpverlener! Ondertussen is ze ook een beetje ‘mijn’ bijzonder meisje en heeft ze voor altijd een speciaal plekje in mijn hart! Maar jullie als haar papa, mama en haar eigenwijze zusje ook!

Liefs,

Jullie hulpverlener