Een keer in de zoveel tijd hebben wij een aantal dagen waar het minder goed gaat. Als baby zijnde leken dat sprongetjes, inmiddels weet ik dat het in verband staat met de volle maan. Ik ben geen zweverig type. Maar zodra het even niet lekker loopt zonder reden, hoef ik maar naar de maankalender te kijken.

Superbloedwolfmaan

Zo ook de afgelopen volle maan, ze noemden hem de Superbloedwolfmaan. De zaterdag ging nog goed, maar zondag was ze zo enorm verdrietig. Maar ze kon haar verdriet gewoon niet verklaren. Het begon in de ochtend. We gingen naar mijn oma. Het wilde allemaal niet lukken, ik moest elke stap vertellen, terwijl ze normaal goed weet wat er van haar verwacht wordt. Nadat we klaar waren was ze neerslachtig. Als ik haar vraag wat er was, dan kon ze het niet uitleggen.

Verdrietig

In de middag gingen we thuis eten. Ik maakte haar een tosti, maar deze wilde ze niet. Ze werd er zo verdrietig over. Want ik had de tosti speciaal voor haar gemaakt en nu wilde ze hem niet. Ik troostte haar, en hield haar vast. Ze had die geborgenheid zo nodig. Even later gingen we even naar familie. Gelukkig ging dit wel goed. De afleiding deed haar goed. Maar eenmaal thuis was ze weer zo verdrietig om niets eigenlijk.

In eerste instantie had ik niets in de gaten. Ik hou me er niet mee bezig. Totdat ik een tag kreeg. Ik kon gelijk haar gedrag plaatsen. Deze keer leek het zelfs wat heftiger dan de vorige keren. Het zal wel komen omdat het een speciale maan was dit keer.

Samen kijken

De maan was wel heel erg mooi, we hebben hem samen gezien. Gelukkig was er vanmorgen al meer rust. En vond ze de maan zelf erg fascinerend. Als de volle maan geweest is, zie je daarna weer een afname van haar emoties.

Met haar zusje zag ik later toen we naar school reden de maan nog ontzettend groot. Een bijzonder gezicht. Maar ik ben blij dat de volle maan weer achter de rug is.