Een van de blogs die ik altijd leuk vond om te schrijven.  Een terugblik om samen te vatten wat er allemaal goed ging. Voor bijzonder meisje schrijf ik er ook een, maar niet omdat ik het leuk vind. Maar om alles af te sluiten en met nieuwe positieve energie 2019 in te gaan. Iets wat ik heel hard nodig heb.

Nieuwe school

In november 2017 besloten we om te gaan kijken wat mogelijk was voor ons bijzonder meisje. En in maart dit jaar zou ze starten in het speciaal onderwijs. Helaas duurde het regelen van het leerlingenvervoer langer dan ons verteld was, waardoor ze een week thuis kwam te zitten. Dit nam de nodige spanning met zich mee. Maar al snel vond ze haar plekje in de klas en begon ze te stralen. Waar kindjes haar raar vonden op haar vorige school, deden ze hier allemaal lekker mee.

Leerlingenvervoer

Tja, eindelijk kan ik zeggen dat het rustig is. Nadat er een aantal leerlingen terug naar school en naar huis zijn gebracht. Een schorsing en veel mailtjes naar de juf, school, gemeente en vervoerder lijkt het goed te gaan! Ze hebben een andere route, nieuwe kindjes in de bus. De raddraaiers zijn redelijk opgevoed. En onze chauffeur? Dat is de allerliefste die we ons wensen kunnen! Maar al dit gedoe heeft enorm veel energie en verdriet gekost.

Diagnose

In september kregen we de diagnose te horen. Inmiddels heeft alles zijn plekje en zijn we gestart met een nieuwe hulpverlener. We gaan starten met systeemtherapie, en in het nieuwe jaar start voor ons bijzonder meisje en haar zusje speltherapie. We hopen wat rust en overzicht te kunnen bieden. Dit doen we natuurlijk al. Maar soms merk je gewoon dat ze nog erg jong is en haar gevoel niet kan omschrijven. Ze is soms erg druk in haar gedrag en dit is voor ons dan weer erg veel. Maar met onze autismespecialist aan onze zijde komen we er wel!

Dagvoorziening

Iets waar ik eigenlijk niet aan toe wilde geven, een aantal zaterdagen per maand en een aantal woensdagmiddagen is ze niet thuis.  Even tijd voor haar zusje maar ook ontlasting voor ons. Hoe moeilijk het was om haar weg te laten gaan. Ik heb er rust in, geniet van de rust en de momentjes met haar jongere zusje. We zien ook dat ze onder druk staat. Op deze momentjes met ons alleen leeft ze even helemaal op.

Burn-Out

Voor mij werd het allemaal teveel, ik merk dat ik nog niet de oude ben. Al het geregel, het hooghouden van de ballen. We hebben veel meegemaakt. Er zijn de nodige tranen gehuild, het maakt me soms zo intens verdrietig om te zien dat het niet lekker gaat met haar. Maar ook tussen ons, mijn partner en mij gebeurt er veel. Er wordt veel verwacht, maar je weet ook weer niet wat. Ik merk als mama van een bijzonder meisje dat je vaak de sneltrein bent. Je rijdt maar door, en stopt niet op de juiste perrons. Je neemt wel iedereen mee, maar je laat de trein niet besturen door een ander. Iets wat voor mij een groot leerpunt is, en zal blijven.

Loslaten, mijn bijzondere meisje.
Samenwerken, met mijn partner.
Luisteren naar elkaar, communiceren.
Samen op een pagina.
Vol vertrouwen en met nieuwe energie een nieuw jaar in.