21 mei blaast ze 7 kaarsjes uit, 7 jaar alweer. Wat vliegt de tijd. Alle clichés zijn waar. Je wordt al zo groot, mijn lieve bijzondere meisje. En ik ben zo blij en zo trots dat ik jouw mama mag zijn.

Zwanger

Het lijkt als de dag van gisteren dat ik je voelde woelen in mijn buik, dat de arts zei dat ze je met 38 weken wilden gaan halen. Soms denk ik: “Wist ik toen maar wat ik nu wist.” Je werd geboren, en je had het zo ontzettend zwaar. Eerst werd je ziek en moest je bloed geprikt worden, zo klein en dan al zo hard moeten vechten.

Zware start

Je bleek een bacterie te hebben en ze startten een kuur. Na een zware bevalling, die niet vanzelf ging en na veel weeën opwekkers gehad te hebben, werd je geboren via een keizersnede. Gelukkig vocht je en hoefden we niet samen naar een ander ziekenhuis. Maar helaas ging het thuis niet zoals gehoopt. Je was te moe en dronk weinig. Weer terug naar het ziekenhuis. Gelukkig gingen we daarna bergopwaarts.

Kraamtijd

Als ik terugdenk aan de kraamtijd voel ik me soms nog ergens schuldig. Iedereen knuffelde en pakte jou vast. In de nachten was je dan erg onrustig. Nu ik weet dat je een prikkelverwerkingsstroonis hebt, begrijp ik het. Als je zo klein bent en er al last van hebt… Ik wist het gewoon niet, beschermde je zo goed als ik kon, maar toch was dat niet altijd voldoende.

7 jaar later

En nu 7 jaar later. Je bent een prachtige grote meid, die vaak overschat wordt. Je blijft vechten, vechten tegen de wereld, maar nu kan ik met je samen vechten. Ik ben blij dat je wat ouder bent, ik begrijp je steeds beter. Je kunt je beter uiten en verwoorden. Je leert elke week en soms elke dag nieuwe dingen.

Puur en kwetsbaar

En jeetje wat ben ik trots op je, mijn lieve mooie bijzondere meisje. Als ik naar je kijk, voel ik me trots en stroomt mijn hart over van liefde. Maar toch voel ik me soms heel verdrietig als ik naar je kijk. Hoe gaat het als je ouder wordt, ga je je redden? Daar hoop ik op met heel mijn hart, maar eng vind ik het zeker. Je bent zo puur en kwetsbaar, en onze maatschappij is soms zo hard en gemeen. Daar kom ik telkens opnieuw achter, gaat het eindelijk goed, komt het volgende op ons pad. Het put mij al uit, laat staan jou als je straks groot bent. Ik hoop dat ik je mag helpen, dingen mag leren en dat ik er kan zijn als je het zelf gaat doen. Dat ik je kan troosten als je valt, je helpen met opstaan.

Lief meisje, proficiat.

Liefs mama