Wat als je dochter begint te puberen? Hoe gaat dat als je meerdere diagnoses hebt? Ze is net 11, lichamelijk dan. Sociaal emotioneel is ze een stuk jonger. Maar hormonen vliegen alle kanten op. Ik kan niets goed doen als moeder en nu?

Grote mond

Het begon een aantal weken geleden, ik vroeg iets en ik kreeg me een toon terug. Daarop volgde een grote mond. Oei, oké even schakelen lag het dan aan mij? Gooide ik er extra prikkels tussen? Nee, dat deed ik niet, ik vroeg gewoon of ze iets wilde doen. Iets opruimen. Maar ze werd boos. En dat bleef ze de afgelopen weken. Ik kan weinig goed doen, ze verheft haar stem, scheld haar zusje uit zonder enige reden. Ze zoekt de confrontatie op.

Zusje

Ze zaten in de woonkamer,  de jongste op de bank, met de voeten over de leuning. Ze gaat erbij in de buurt zitten, net op een plek dat de wiebelvoeten haar kunnen raken. En ja hoor de tenen gaan net langs haar rug af en bam. Laat me met rust kutkind, hou je voeten thuis. Ik zag het gebeuren en spreek haar aan op haar gedrag. Ze schrok en dacht dat ik niets gezien had. Ik leg haar uit dat ik zag dat haar zusje niets verkeerd deed en er al zat te wiebelen. Dat de bank groot genoeg is. Alles met weinig woorden want geef ik teveel uitleg dan ben ik haar kwijt.

Maar niets was goed

Ze trekt zich alles aan wat er gezegd wordt, ze kreeg een t-shirt voor haar verjaardag, dit was nieuw en er was verteld dat een t shirt beter gewassen kan worden voor je het draagt. Hier bleef ze op doorgaan want het was gezegd dat. Uiteindelijk de afspraak gemaakt om het t shirt s’avonds in de was te doen. Maar niets was goed.

Bloedneus

Vervolgens krijgt ze op school een bloedneus, maar een leerkracht vertelde dat ze wat duizelig kon zijn doordat ze bloed armoede kon hebben. Uiteindelijk maakt ze zich er zoveel zorgen over dat ze er niet mee weg komt. Overprikkeld en moe word ik opgehaald of ik haar kan komen ophalen. Ik ben aan het werk en moet daar iets voor regelen. Ik merk dat ik moe wordt, steeds een aantal passen voorruit en vervolgens weer een aantal terug.

En nu?

Dat ik niet weet hoe ik met situaties als deze om moet gaan. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen die me opvangen of zorgen dat ik een stapje terug kan doen. Binnenkort een afspraak met de hulpverlener om te kijken wat we voor haar kunnen doen. Is er toch meer nodig? Meer 1 op 1 begeleiding? Andere handvaten voor mij? De structuur en regelmaat is er maar ik kan haar zusje niet altijd bij haar weghouden, ze hoort ook bij ons gezin.  En niet opvoeden en haar geen klusjes in huis laten doen vind ik geen optie. Het hoort bij het groot worden en haar leerproces. Ik merk dat het me verdrietig en boos maakt. En nu?