Een verdrietige blog

Zoals jullie wellicht wel al weten ben ik met regelmaat druk, en tja dan is bloggen het eerste dat erbij inschiet. Zo ook nu.  Door alle corona perikelen op het werk ben ik wat meer uren aan het draaien. Maar we doen het nog, en vandaag even tijd om van me af te schrijven, helaas met een verdrietige blog.

De diagnose was niet goed

Afgelopen jaar rond de zomer hoorde we dat opa ziek was. Hij was begin 60, hij ging een traject in om beter te worden. Alleen werd al snel duidelijk dat hij niet meer beter zou worden. En de diagnose was niet goed. Maar niemand kon vertellen hoelang alles ongeveer kon gaan duren. Er werd wel gestart met behandelingen om het leven te rekken. Maar na een aantal behandelingen werd het te zwaar en kwam de pijn. Helaas was er weinig meer te doen dan pijnbestrijding.

De dag na kerstmis

De tijd die daarop volgde was voor hem en het gezin een hel. De meiden zagen hem voor het laatst op de dag na kerstmis. Zelf was ik helaas niet mee. Begin januari kregen we te horen dat hij hard achteruitging. Mijn man ging naar zijn ouders en ik bleef met de meiden achter. Helaas wonen ze niet heel dichtbij. De weken daarop waren vreselijk. De meiden wilde heel graag naar opa. Maar opa kon het niet aan om ze te zien. Binnen een paar dagen was hij in het hospice. Al snel volgde de morfine pomp voor de pijn waar hij het redelijk op deed. Maar eten en drinken lukte niet meer. Alles kwam eruit.

Intens verdrietig

Binnen een paar dagen volgde uiteindelijk de dormicum waarop hij in slaap viel en uiteindelijk een aantal uurtjes later is overleden. Intens verdrietig hebben wij toen afscheid genomen. Maar voor de meiden was het kwaad toen al geschied. Ze hebben opa niet meer gezien, geen kusje meer kunnen geven, geen knuffel. Dit heeft zoveel boosheid met zich meegebracht en daarop het verdriet dat hij er niet meer is.

Afscheid nemen

Het afscheid nemen was zo verdrietig, en de boosheid kwam regelmatig naar boven. Wat ik heel erg goed begrijp. Want ze waren dol op hun opa en opa op zijn kleindochters. Maar de angst om dood te gaan, om afscheid te nemen en los te laten was te groot. Inmiddels zijn we een paar weken verder. We hebben een mooie foto in de woonkamer en we praten er wel regelmatig over. Het verdriet is groot. Een hoop vragen vanuit de meiden. Het knaagt aan me, van de week zij mijn man, ik weet niet meer hoe zijn stem klinkt. Ik heb alles afgezocht naar filmpjes maar helaas niets kunnen vinden. Hij hield niet van filmpjes en foto’s. Ik hoop nog een keer ergens wat tegen te komen.

Verdrietige blog

Dus een verdrietige blog, ik vind het als mama heel moeilijk mijn gezin zo gebroken te zien. We lachen wel maar ik troost met regelmaat en veeg de traantjes weg van hun wangen. Ik knuffel mijn man vaker. En accepteer zijn boze buien. Het moet een plekje krijgen. Maar dat zal tijd nodig hebben. Het gemis is enorm.