Hoe leg ik dat nou weer uit

“Mama, mag ik mijn hoofdje leegmaken?”, vraagt mijn dochtertje. “Natuurlijk lieverd, pak de iPad maar.” Gelijk denk ik aan reacties van de buitenwereld. Je laat je kind toch geen uurtje op de tablet? Dat is toch helemaal niet goed? Nee, dat klopt, maar mijn kind heeft het nodig. “Waarom is mijn hoofdje soms zo vol mama?” Tja, hoe leg ik dat nu uit?

Ik begin te vertellen dat ze anders is dan andere kindjes. Maar hoe leg je het nou goed uit? Ze is het kindje dat alleen over het schoolplein rent en roept dat er zombies aankomen. Of een pion in de hand heeft die omgedoopt is tot vuurschieter. Ze is ook boos als iemand het van haar afpakt of haar illusie de grond in boort. Ik geniet van dit meisje, dat gewoon niet met haar barbies speelt en dat niet van poppen houdt. Dat meisje dat graag met haar Playmobil politie, gevangenis of brandweerwagen speelt. Ik vind je mooi, lief meisje, met al je uitspattingen.

Ik gelukkig niet alleen, de juffrouw is ook dol op haar. Maar we beginnen wel te zien dat het niet helemaal lekker loopt. Ze speelt veel alleen, omdat andere kindjes haar niet begrijpen. Of haar rollenspellen niet leuk vinden. En het meest pijnlijke is nog dat ze zelden vriendinnetjes mee naar huis neemt, of ergens gaat spelen. Dat ergens anders spelen vind ik vaak weer heel lastig, omdat veel ouders toch niet begrijpen wat er aan de hand is. Ondanks mijn uitleg en ze me op het hart gedrukt hebben dat het wel goed komt. Het is enorm moeilijk om dat stukje los te laten.

Vraag

En dan komt de vraag … “Mama? Waarom willen de kindjes niet met me spelen? Waarom mag ik niet naar het kinderfeestje?”

Mijn mama hart breekt in duizend stukjes. Hoe leg ik je dit uit, mooi, lief meisje? Ik zeg dat ik even wat moet doen en loop weg om vervolgens in tranen uit te barsten. Dan pak ik mezelf bij elkaar en ga naar haar terug en ze kijkt me verdrietig aan. “Ik weet het niet lieverd”, leg ik haar uit. “Graag zou ik willen dat het anders was. Maar dat is niet zo.” “En mama, mijn kinderfeestje dan?” “Nou daar vragen we gewoon je vriendinnetjes waar je wel mee wilt spelen. En desnoods gaan we iets doen met jouw vriendinnetje, jezelf en dan gaat mama mee, vind je dat goed?” “Ja mama, want jij bent mijn vriendinnetje toch?” “Ja, lieverd”, antwoord ik met een glimlach, “Ik ben je beste vriendinnetje.”

Deze blog schreef ik twee jaar geleden voor een andere blog.