Jarenlang heb ik geleefd, het lijkt wel op een automatische piloot. Ik ging maar door en door. Zonder stil te staan bij alles wat er in het verleden gebeurde. Sinds ik toegegeven heb aan mezelf dat het gewoon niet goed gaat heb ik behandelingen. Deze behandelingen geven me besef. Besef van wat er om me heen gebeurd, besef van wat ik voel. En soms maakt me dat verdrietig.

Klein en kwetsbaar

Ik zit naast haar en neem me de tijd om naar haar gezichtje te kijken. Eigenlijk ben je nog zo klein en zo kwetsbaar. Ook al lijk je zo groot en sterk. We zitten in de kleedkamer van het zwembad en ik weet dat je moe bent van de eerste zwemles en school. Eigenlijk is de tijd niet praktisch. Ik zie je hoofdje vol lopen, ik zie de prikkels toenemen. Ondertussen zie ik hoe je je focust op de andere kindjes in de kleedkamer. Ik zie aan je ogen dat je het leuk vindt om te zien hoe ze gek doen en spelen. Het volgende moment zie ik je gezicht betrekken. Ik zie dat de drukte de overhand neemt.

Prikkels

Het volgende moment zie ik je weer lachen. Er komt zoveel bij je binnen. Terwijl ik naar haar gezichtje kijk, besef ik wat er gebeurt. Zelf heb ik ook last van de prikkels, ik kan me wel iets voorstellen wat ze voelt, maar ook weer niet. Ik heb leren omgaan met prikkels, zij is nog te jong om dat te kunnen. 

Besef

Ik voel zelf even een moment van verdriet, het besef wat er allemaal gebeurt. Je zou zo graag meedoen met het spelen, maar je weet niet hoe. Ik weet wat er vandaag weer allemaal gebeurd is op weg naar school en terug naar huis. Wat zou ik alles graag van je overnemen. Wat zou ik alles graag voor je oplossen.

Die momentjes dat ik besef wie ze is, en wat er aan de hand is. Ze vallen zwaar. Ik weet dat het zelfbescherming is dat ik ze niet de hele dag voel. En ergens vind ik het fijn, want het besef dat doet pijn….