Vandaag zijn de Koningsspelen op school. Nou, wij hebben de ochtend al gehad hier in huis hoor. Ik heb gelukkig vrij vandaag en kruip zo nog even lekker op de bank. Ben al bijna klaar met vandaag. Speciale dagen zoals de Koningsspelen, is dat nou zo leuk?

Prikkels

Op donderdagavond ligt ze altijd wat later in bed. Ondanks dat ze bijna 7 jaar wordt, gaat ze normaal om 19.00 uur naar bed. Ik merk dat later toch nog wat pittig is. Omdat ze met het leerlingenvervoer gaat, wordt ze al vroeg opgehaald. Dus we staan door de weeks om 6.30 uur op. Zo ook vanmorgen. Gisteravond merkte ik al dat ze zichzelf in de weg zat en moeite had met het verwerken van de prikkels.

Handdoek vergeten

Ze was vergeten de handdoeken in de tas te doen. We douchen na de zwemles altijd thuis, dus we deden de kleding aan terwijl ze nat was. Helaas schiet dat niet op. Dus ze ging al omhoog in haar emoties. Thuis aangekomen douchen en naar bed, maar slapen lukte haar niet direct. Om 20.15 uur hoorde ik haar nog. Uiteindelijk viel ze rond 20.30 uur in slaap. Maar de wekker ging natuurlijk op tijd.

Kou

Vorig jaar was het heerlijk weer tijdens de Koningsspelen, het was een van haar eerste dagen op school en onze autismespecialist was bij haar. Maar dit jaar gaat het anders. Ze moet de hele dag. We hebben geen officiële kledingvraag gekregen, maar het oranje shirt van vorig jaar paste nog. Helaas is het behoorlijk koud. En die kou, die kan er echt niet in. Ze moest een ander shirt aan van mij en daaroverheen het T-shirt. Op dit soort momenten merk ik dat haar autisme de overhand neemt. Ze wordt boos en wil het shirt niet meer aan. Ik probeer haar uit te leggen dat het te koud is buiten. “Ja maar ik kan de jas er toch over aan doen? “. Luidt het weerwoord. Met veel pijn en moeite lukt het.

Brutaal

Als hier de prikkels te veel worden, dan wordt ze heel brutaal. Papa probeert iets tegen haar te zeggen, maar helaas werkt dit averechts. Ik sus de situatie, maar dan wordt ze zo boos en brutaal. Ik stuur haar naar de trap. Maar ze blijft zo hoog in d’r piek zitten. Ik waarschuw haar meerdere keren en besluit haar dan aan te pakken op haar gedrag. Ze heeft kansen genoeg gehad om rustig te worden.

Schuldig

Ergens voel ik me schuldig en verdrietig, want dit is niet ons vrolijke lieve meisje. Dit is mijn overprikkelde, angstige meisje met autisme. Maar ik vind ook dat ze moet leren om dingen te benoemen. We bieden haar zoveel ruimte om samen met haar de prikkels op te vangen, of om ze te minderen. Ik kan haar niet altijd vertellen hoe een dag gaat lopen, ik kan haar niet altijd beschermen.

Ik vraag mezelf dan af: Is een dag zoals de Koningsspelen nou echt zo leuk? Voor mij als mama absoluut niet. Ik sta langs de zijkant en kijk toe. Ben helemaal op als ze naar school vertrekt. Voel me verdrietig, boos en schuldig. Ik moet mezelf even herpakken en de tijd geven om hier ook voor ons en mezelf leerpunten uit te halen.