Waar ik afgelopen jaren dacht: “Jeej, zomervakantie”, denk ik er dit jaar anders over. In het afgelopen jaar hebben we als gezin natuurlijk veel meegemaakt. We zijn gegroeid en wij als ouders zijn sterker geworden. Maar mijn dochter is natuurlijk ook ouder geworden. En je merkt in haar gedrag dat ze het moeilijker heeft.
Boos
Vrijdag had ze al vrij. Donderdag was haar laatste schooldag. De vrijdag gingen wij op pad. Op zoek naar een nieuw badpak. Even samen met mij en mijn partner op pad. Je zou denken dat het leuker zou zijn, doordat ze alleen de aandacht krijgt. Nee hoor, vergeet het maar. Ze mopperde in de winkels alles bij elkaar.
Weekend
Het weekend verliep niet veel anders. We gingen zaterdag een hapje eten en daarna samen een ijsje eten. Het was koud en nat en druk. Het eten ging gelukkig goed, en was gezellig. Het is fijn dat ze steeds meer begint te proeven. Hoewel het alleen maar vlees en vis is. Maar…. Het gaat alweer wat beter.
Slapen
Na het etentje was slapen wel een dingetje. Het is lastig om alles te verwerken en het is nog heel moeilijk om haar te helpen. Ze vindt het moeilijk om te vertellen wat haar nu zo boos en verdrietig maakt. Ik zie haar wel vollopen, maar waar de grens zit om terug naar rust te gaan is lastig.
Verjaardag
Zondag hadden we een verjaardag. Een van de meisjes waar de verjaardag was, is hoogbegaafd en er zijn veel raakvlakken met het autisme van mijn dochter. Mijn vriendin liep binnen en zag dat de meiden alle twee helemaal volliepen. Ze werden naar boven gestuurd, waar ze heerlijk met de lego hebben gespeeld, wat voor beiden erg goed werkte.
Douchen en naar bed
Na de verjaardag de rust opgezocht; dat leek goed te gaan. Ze wilde voetbal kijken. Samen met papa keek ze de wedstrijd deels, want 90 minuten is toch wel lang. Toen nog even wat voor zichzelf doen, douchen en naar bed. Haar zusje deed niets en was vrolijk. Maar ze ging hierdoor zo in haar piramide. Ze werd zo boos om niks. Niets is dan goed, elke stap zelfs elke ademteug die haar zusje neemt is te veel. Wat voor ons natuurlijk moeilijk is. Want je moet constant tussen beiden in gaan staan. Zorgen dat ze elkaar geen pijn gaan doen. Dat de opvoeding bij ons blijft; de oudste probeert de jongste te vertellen wat ze moet doe maar die gaat er steeds vaker op in.
En dat was pas het eerste weekend. Deze week mag ze gelukkig een aantal keren naar de opvang, waar ze leuke dingen gaan doen. In de hoop dat het wat rust geeft voor beide meiden.
Geef een reactie