Sinds kort gaat mijn lieve, mooie bijzondere meisje naar het speciaal onderwijs, na een roerige periode. Naast dat ze hier gestart is, zijn er nog een aantal veranderingen, helaas niet de gemakkelijkste. Maar ik denk dat het uiteindelijk wel rust en regelmaat gaat geven.

Ondersteuning

In de periode van de overgang naar de nieuwe school liep bij de gemeente ook de aanvraag voor ondersteuning in de zomervakanties. Vorig jaar was het een ramp, de eerste week begon leuk maar de daaropvolgende weken werden steeds moeilijker en aan het einde van de vakantie had ik opnieuw vakantie nodig.

Gesprek

Dus er kwam iemand namens het sociale wijkteam om met ons te inventariseren wat nodig is voor de vakanties. Wat een verschil in personen! Waar we zo’n problemen hadden met de medewerker van het vervoer, was deze vrouw de liefste die we ooit gezien hebben. Ze luisterde naar me, en dan bedoel ik echt luisteren. Ze ging gelijk met ons meedenken wat fijn zou zijn. De conclusie, in elke vakantie week 2 x naar de dagbesteding en twee zaterdagen. Dit zodat we ook wat rust zouden krijgen als gezin.

Veranderingen

Als je mij 1 jaar geleden zou hebben gezegd dat we nu op dit punt zouden zitten, was ik boos geworden en je gezegd hebben dat dit nooit nodig zou zijn. Nu begin ik er rust in te vinden dat we extra steun krijgen. Want ik moet eerlijk toegeven het is nodig. Ik merk dat ik moe ben, veel hoofdpijn heb en mijn bloeddruk telkens te hoog is. Er is rust nodig in ons gezin en op deze manier kan dat.

Loslaten

Het zal makkelijker worden en ik maak de keuzes natuurlijk zelf, maar het loslaten is enorm moeilijk. Vanochtend had ze meekijkochtend om te kijken of het goed ging. Ik ging met een brok in mijn keel weg. Ik zag wel dat het goed was en goed zat en liet haar met vol vertrouwen achter. Maar dat ik het niet helemaal alleen kan, dat maakt me enorm verdrietig. Nu ik dit op papier zet begin ik weer te huilen. Ik weet wel diep van binnen dat ik niet faal, maar zo voelt het soms wel.