Als ik naar de auto loop na een dagje werken kijk ik op mijn telefoon. Ik zie een foto van mijn jongste dochter met daarbij een muisje. Och jeej, denk ik nog een dood muisje. Maar hij bleek nog te leven. Nou ja, oké, dat kan. De volgende foto zit het beestje in een doos. Dat kan ook nog. Als ik 20 minuten later thuiskom, zie ik de betreffende doos op de aanrecht. Pfff, moet dat nu echt?

Piepschuim

Papa had er samen met de meiden een welzijnsproject van gemaakt. Het beestje kreeg de naam Piepschuim. Ze gaven hem water via een lepeltje, hij had stukjes kaas gekregen. Wat stro in de doos. Eigenlijk wel lief. Maar ik hou niet zo van muizen en ratjes en griezelde bij het idee dat hij in mijn keuken stond. De meiden vonden het geweldig. Een ziek babymuisje verzorgen.

Uitleg

Ik wilde Piepschuim niet binnen houden. Zie je het al voor je, een muis of iets in die trant in de keuken? Dadelijk knapt hij op en rent hij door het huis heen. Kapot gevreten kabels. Nee, niet zo mijn ding. Dus ik legde ons bijzonder meisje uit dat Piepschuim naar buiten ging. In de tussentijd deed Piepschuim steeds minder. De uitleg was dat Piepschuim altijd buiten heeft geleefd en als hij nu binnen zou blijven, hij het niet zou redden. Maar ook de uitleg dat het beestje heel ziek is en misschien de ochtend niet haalt.

De volgende ochtend

De volgende ochtend stond ons bijzonder meisje al bij de deur nadat ze klaar was. “Kunnen we gaan kijken, mama?”. Ik stelde voor dat ik eerst zou gaan. Zo gezegd zo gedaan, maar ze stond ineens al achter me. Ik keek in de bak en daar lag Piepschuim, hij had de nacht zoals verwacht niet gehaald. Hup, de doos wordt van de container gegrist en ze ziet het beestje liggen. Binnen 2 seconden komen er tranen met tuiten. Ontroostbaar, om dat kleine muisje.  Ik dacht nog bij mezelf: “Nice move, papa.”

Begraven

Piepschuim werd begraven in de tuin. En uiteindelijk werd het weer wat rustiger. Voor 07.20 uur hadden wij al een begrafenis gehad. Er komt een gesprek op gang, over een hamster als huisdier. Ik voel dat ik erin geluisd word. En zeg dat ik eerst ga werken en dat we het er later over hebben. Ik zie het al gebeuren, een hamster. Wie kan er vervolgens voor dat beestje zorgen? We hebben al een konijntje. Gelukkig verzorgen ze hem goed mee, maar dat ze dat beestje maar meer aandacht gaan geven. Binnenkort wordt de tuin konijnproof gemaakt en kan deze gezellig rondlopen. In mijn ogen een beter idee.

Maar die Piepschuim veroorzaakte wel wat emoties. ‘s Avonds toen ze in bed lag zag papa de tekeningen. Een muisje met twee grafstenen erlangs. Ze verwerkt haar verdriet om het muisje. Ik ben dan stiekem zo blij dat we geen grotere huisdieren hebben. Hoe leuk het is, maar wat als daar iets mee gebeurt?