“Mama, waarom huil je nou? Ik loop naast mijn dochter richting de auto. Ze heeft vandaag haar afscheid gehad bij de opvang. De plek waar ze kwam vanaf haar vierde. Een bijzondere opvang, speciaal voor kinderen met gedragsproblematiek. Ze leerde hier zo ontzettend veel. En dat maakt mij als moeder enorm trots.
Kleuter
Als kleuter werd al snel duidelijk dat ze autisme had. Er werd onderzoek gedaan en al snel kwam eruit dat ze niet op haar plekje zat in het reguliere onderwijs. Zo kwamen wij in contact met de gemeente waar we de aanvraag deden voor hulp. En die kwam er, ze kwam bij een opvang terecht, voor ons samen met de begeleiding een zoektocht hoe we haar konden helpen op het gebied van sociale ontwikkeling.
Opgroeien
Ze groeide op bij deze opvang, eerst op een aantal zaterdagen per maand, later op maandag en woensdag. Een deel om mij te ondersteunen, en om haar te leren omgaan met andere kinderen. Ze leerde er hoe ze weerbaar kon worden. Ik zag haar groeien en zij zagen haar opgroeien. Van een klein meisje van bijna vijf jaar tot een tiener van bijna twaalf jaar.
Laatste dag
En dan komt de laatste dag, ik ga haar ophalen. Ze hikte er wel tegenaan, liep al de hele dag met hoofdpijn en maakte zich zorgen dat ze iedereen gaat missen. Ze is vaak een van de oudere kindjes, en voelt zich te groot, de kindjes wil ze wel missen. “Dat maakt niets uit mama,” zegt ze dan. Maar de leiding, ze heeft er twee waar ze een speciale mooie band mee heeft en de stagiaire die met haar verschillende opdrachten heeft gedaan.
Mama waarom huil je nou?
Tja, hoe leg je dat gemakkelijk uit, een kindje met een rugzakje kent vele ups en downs. Het ene moment kan ik enorm genieten van haar puurheid. Het andere moment lig ik om acht uur ‘s avonds in bed omdat ik helemaal k.o. ben. Maar wat ik heb geleerd is te genieten van de mooie momenten en mooie stappen die ze maakt. “Ik ben enorm trots op je, weet je dat? Je doet zo je best, en wil zo graag alles leren.” “Maar mama,” zegt ze, “ik maak het soms ook wel heel moeilijk.” “Dat klopt lieverd, maar ook dan ben ik enorm trots op je.” Samen komen we er wel. Ik veeg mijn tranen weg en leg nog uit dat ik het mooi vind hoe ze groot wordt, dat ik haar dapper en stoer vind, maar vooral erg lief. Ze pakt mijn hand vast en draait zich om, ze geeft mij een knuffel en zegt dat ze van me houdt. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en glimlach door mijn tranen heen. “Ik hou ook van jou, en daarom huil ik nu.” Geen tranen van verdriet maar tranen van liefde.
Samen lopen we verder naar de auto, we sluiten dit hoofdstuk af. Binnenkort gaat er een nieuw hoofdstuk beginnen en mag ze na de zomervakantie starten op de middelbare school.
Kleine meisjes worden groot.
Geef een reactie