“Lieverd? Wat wil je worden met carnaval?” Mijn kleuter begint te denken. Ik weet natuurlijk hoe ze denkt en ik ken haar maar al te goed. “Ehhhhh”, denkt ze hardop. Ik heb al een aantal opties in mijn hoofd. Namelijk politieman, brandweerman of Joost uit Ravelijn. “Ehhhhh”, hoor ik weer “politie met een spijkerbroek”! Dit is een blog die ik vorig jaar schreef. Voor dit jaar nog geen idee wat er komen gaat!

Politieagent

“Ja, maar lieverd, mama wilde eigenlijk samen met je zusje en jou als indiaantje of als piraatje gaan.” Ik zie haar uitdrukking veranderen. Nee, dit paste toch echt niet in haar straatje. Dat mapje waarin staat dat ze politieagent wil worden met carnaval wint. “Ja, maar,” begin ik, “ik zou het zo leuk vinden”. Haar oplossing: “Nou mama, als ik geen politie mag worden dan blijven we toch gewoon thuis? Samen? Dan gaan we niet. Vind ik veel leuker”.

Prikkels

Ja, dat laatste snap ik wel, carnaval is natuurlijk druk, veel herrie, muziek, allemaal prikkels. Maar weet je? Ze vindt het leuk! Niet geheel passend bij een meisje wat mogelijk autisme heeft. Maar het is haar met de paplepel ingegeven, haar eerste carnaval was ze nog geen jaar en ze ging al mee. Ze danste en lachte, vond de chippies geweldig. Bijzonder hè? Maar ik vind het wel fijn. Het betekent niet dat we het geheel zonder slag of stoot doen. De avonden gaat ze het verwerken in haar slaap. Ze wordt wakker en heeft me dan in de nachten nodig.

Drukke plekken

Moet ik het dan laten? Ze vindt het leuk, haar vriendinnetje gaat mee, haar tante en oom gaan mee en ik zie haar genieten en alles opnemen. Ik laat haar de keuze om te gaan ook zelf maken. We gaan niet naar extreem drukke plekken, er is een springkussen, ze kunnen kleuren en rondlopen. Wil ze niet mee? Dan zijn mijn ouders er die helaas geen carnaval meer kunnen vieren. Ze kan dan lekker bij hen blijven en daar samen toch een stukje carnaval meekrijgen via de televisie.

Verkleden

Laatst zei iemand nog dat het bijzonder is dat mijn dochter, die autisme heeft, houdt van deze feestdagen. Ja, ik kan me er wel in vinden, maar zie ook wel dat het gewoonte begint te worden. En mama is er dol op,  ik ben er voor haar als ze meegaat. En als ik zie dat het genoeg is dan gaan we ook.

En wat betreft het bepaalde beeld wat erbij hoort, ik heb geleerd om mijn kind niet in een hokje te stoppen. Ieder kind is anders, ieder kind is uniek. Het feit dat ze dit accepteert, vind ik al lang knap. Wie weet misschien slaat het over twee jaar wel helemaal om, ze is nog jong, wie weet wat er nog gaat gebeuren.

Maar nu eerst het verkleed dilemma, ik denk dat het geen piraat of indiaan wordt, maar twee piraatjes en een politieagent, ach zo voelen we ons natuurlijk extra veilig!